آب موضوعی است که از سلولهای بدن انسان تا روابط سیاسی میان کشورهای جهان را در برمی گیرد. افزایش جمعیت جهان از یکسو و تغییرات اقلیمی از سوی دیگر بحران آب را در بسیاری از مناطق جهان جدی تر کرده است. یکی از راهکارهایی که می تواند در کاهش بحران آب مؤثر باشد توجه به روشها و دانش بومی است که بر اساس همکاری و همزیستی مسالمت آمیز پدید آمده و تکامل یافته اند. همکاری و همگرایی اجتماعی عنصر اجتناب ناپذیر مدیریت پایدار آب می باشد.
یکی از عناصر مهم در حفظ و پایداری سیستمهای سنتی استحصال آب، همکاری گروهی می‌باشد که متأسفنانه با ظهور سیستمهای مدرن بهره‌برداری، انتقال و توزیع آب رنگ باخته است. در گذشته افراد جامعه با همکاری یکدیگر دقیق‌ترین نظامات بهره‌برداری را برای سیستمهای آبی وضع نموده و بر آن اساس آن سازه‌ها را به نحو بسیار مطلوب و بدون دخالت دولتها مدیریت می‌نموده‌اند. با ظهور و بروز سیستمهای جدید کنترل، انتقال و توزیع آب و سرمایه‌گذاری دولتها در این زمینه، نقش مدیریت دولتها قوی‌تر و دخالت مردم ضعیف‌تر شد. این موضوع موجب گردید تا از همگرایی و همکاری اجتماعی کاسته شده و بی‌تفاوتی جامعه را در پی داشته باشد.
اکنون که مراکز علمی و پژوهشی کشورهای مختلف و هم‌چنین مراکز بین‌المللی نظیر سازمان ملل، یونسکو، فائو، UNDP و ... به این حقیقت پی برده‌اند، تمام تلاش خویش را در جهت محور قرار دادن مردم در پروژه‌ها و دخالت دادن آنها در مراحل طراحی تا ساخت و اجرا و بهره‌برداری مصروف داشته‌اند. چرا که بر ضعف دولتها در نگهداری سازه‌های آبی از یک طرف و بر نقش اساسی ظرفیت و توانایی جامعه در حفظ و حراست و مدیریت آنها پی برده‌اند. به همین جهت است که روز جهانی آب با لغت کلیدی "همکاری" کلید خورده است. این همکاری می‌تواند از سطح یک جامعه و سکونتگاه کوچک شروع شده و تا سطح کشورها و قاره‌های دنیا تعمیم داده شود. به امید روزی که آب عامل همکاری و وحدت بین جوامع محسوب گردیده و همکاری موجب ارتقاء کیفیت خدمات آب برای همگان گردد.
