قنات سازه ای هیدرولیکی و اختراع ایرانیان باستان می باشد که می تواند بدون مصرف هیچگونه انرژی آبهای زیرزمینی را توسط نیروی ثقل استحصال نماید.

قبل از رواج چاههای عمیق، قنات منبع تامین آب شهری کشاورزی اغلب روستاهای کشور بود، توسعه شهرهای ایران که عمدتاً با تصرف و تغییر اراضی کشاورزی همراه بود عملاً بسیاری از قنوات دایر را نیز در بر گرفت.

شهرهای بزرگ عملاً نتوانستند از آب قنوات موجود و یا احداثی که به عنوان آب سالم و ارزان استفاده نمایند.

قنوات در شهرها تخریب گردیده، یا توسط فاضلاب شهری پر شدند و از این راه مخاطرات و ضررهای زیست محیطی فراوانی برای شهر و شهروندان به وجود آوردند..